Man
Vin a Man catro veces.
A primeira non foi en Camelle, senón en París. Aquela noite meus pais deixáronme ir tarde para cama porque a TF1, a televisión pública francesa, botaba un longo documental sobre a Costa da Morte, aquela terra da que fuxiran anos antes buscando no mapa o futuro dos seus fillos. Aquel home que aparecía na televisión fixera o camiño contrario, encontrando na Costa o seu camiño a casa, abrazando durante décadas ese Mar ingrato e cruel con tantas e tantas vidas.
Meses despois, durante o primeiro verán que pasamos xa instalados definitivamente en Galicia, fixen con meus pais a primeira visita ó Museo do Alemán. Aquel xardín do mar era fascinante pero era inevitable sentirse incómodos nel: non pertencíamos xa a ese mundo. Eu tiña as raíces naquela costa, meus pais naceron a poucos kilómetros, a media hora escasa en coche, e durante xeracións ninguén na miña familia fora capaz de romper as amarras para alonxarse do peirao.
Pero nós, xa non entendíamos o Mar, o noso sentido para escoitalo, abrazalo ou comprender o seu círculo de Vida e Morte quedara atrofiado hai tempo, cando a Costa da Morte comezou a medirse en horas de coche ou en metros cadrados de superficie urbanizable. Cando deixou de ser a nosa casa para convertirse nunha simple atracción turística.
Esta fin de semana volvín cuns amigos a Camelle e Camariñas, dez anos despois da miña última visita. Praias infestadas de formigón, camiños exterminados polas innundacións, ramas mortas baixo as cinzas. E o Museo do Alemán, aquel vórtice onde o home podía abrazar o Mar, non é agora máis que o xardín descoidado dunha enorme casa abandonada. Catro anos despois, as bágoas de fuel de Manfred quedan alí gravadas como o epitafio do mar.
A morte de Manfred foi a morte da Costa.
Meses despois, durante o primeiro verán que pasamos xa instalados definitivamente en Galicia, fixen con meus pais a primeira visita ó Museo do Alemán. Aquel xardín do mar era fascinante pero era inevitable sentirse incómodos nel: non pertencíamos xa a ese mundo. Eu tiña as raíces naquela costa, meus pais naceron a poucos kilómetros, a media hora escasa en coche, e durante xeracións ninguén na miña familia fora capaz de romper as amarras para alonxarse do peirao.
Pero nós, xa non entendíamos o Mar, o noso sentido para escoitalo, abrazalo ou comprender o seu círculo de Vida e Morte quedara atrofiado hai tempo, cando a Costa da Morte comezou a medirse en horas de coche ou en metros cadrados de superficie urbanizable. Cando deixou de ser a nosa casa para convertirse nunha simple atracción turística.
Esta fin de semana volvín cuns amigos a Camelle e Camariñas, dez anos despois da miña última visita. Praias infestadas de formigón, camiños exterminados polas innundacións, ramas mortas baixo as cinzas. E o Museo do Alemán, aquel vórtice onde o home podía abrazar o Mar, non é agora máis que o xardín descoidado dunha enorme casa abandonada. Catro anos despois, as bágoas de fuel de Manfred quedan alí gravadas como o epitafio do mar.
A morte de Manfred foi a morte da Costa.
3 comentarios:
A última vez que pasei a carón da casa de Man foi en agosto do ano pasado a a verdade...Non me custou demasiado comprender por que a abandonou tan repentinamente.
Un pracer formar parte da comitiva, e noraboa polo post, gústame moito
Graciñas Eliana, a pesar de toda a tristura de ver aquela terra devastada polo olvido,a vosa compañía foi moi agradable e reconfortante.
Antonio, a min o que parece indignante é que se deixe que todo o legado de Man caiga no abandono de ese xeito.
Publicar un comentario