O espello roto: Ciencia e Fe

Non hai moito, despois de ver no cine El Truco final, tiven longas charlas (algunhas comigo mesmo) sobre a Ciencia e a Fe. A raíz dun momento controvertido da película no que a Ciencia Ficción fai a súa aparición, cheguei máis ou menos a conclusión de que as diferencias entre Ciencia e Fe dependen do lado do escenario no que te atopes.

Se estás do lado do mago, se comprendes as claves internas do truco, todo se convirte en ciencia pura, escenificada cunhas gotiñas de espectáculo para impresionar ó persoal. Iso si, coida que non se che vaia a man, ou a mezcla pode resultar fatal. Pensa nos irmáns Lumière e a proxección de "Chegada do tren".

Se estás comodamente sentado na butaca desfrutando da función, podes entregarte por completo ó show preparado polo ilusionista. Se o teu cerebro tenta ir máis alá, e lle da voltas buscando explicación, estás perdido. Podes ter mala sorte e intuír a solución. Podes ter moi mala sorte e atopala. Nese caso, o sabor da victoria agriarase coa amargura da desilusión, ese ácido que corroe os soños infantís de ratos coleccionistas de dentes, repartidores de xoguetes disfrazados de borbóns ou canicas de cristal que che levan voando ó país de Nunca Xamais. Non te equivoques, destripar un truco de maxia é das peores cousas que che poden pasar, case tan malo como perder un libro que non remataches ou que che regalen o teu primeiro reloxo antes de tempo.

Se o teu cerebro segue cego e xordo ante as evidencias, podes rendirte definitivamente. "Vale, é maxia de verdade, non hai por que darlle máis voltas. O que acabo de ver é real, o pano metamorfoseouse en coello e a rapaza partíuse pola metade". Xa es un crente entregado a Fe. De aí a pensar que os dinosaurios apareceron de repente un martes á mañá, tres días antes de Adán e Eva, hai un paso.

É posible que non sexa tan fácil, especialmente se tiveches unha educación positivista ou as revistas de ocultismo chegaron a unha etapa excesivamente tardía da túa adolescencia. Para ti existe esa saída chamada ateísmo.

Haino de varios tipos. O ateo auténtico, cando non entendes nada pero estás absolutamente convencido de que un coidadoso engranaxe agochado sobre o telón negro de fondo desvía a túa atención o tempo suficiente para que a rapariga escape por unha trampilla deixando que outras dúas mulleres máis pequenas se metan na caixa despois de rodeala sixilosamente para meter brazos e pernas polos buratos que lles corresponde ó tempo que o ilusionista introduce a serra, fai o correspondente movemento vertical-horizontal, deixa pasmada á audiencia correspondente, conta ata 7 e medio e repite o proceso á inversa para que outra rapaza xemelga da primeira se meta na caixa despois de descender por unha tubería camuflada dende o alto do tellado e apareza sá e salva ante o abrumado público que expira un Oooohhh de satisfacción. Se sofres deste tipo de ateísmo é probable que acabes sendo infeliz ou incluso notario.

Claro que hai outra clase moito aínda máis perigosa, a dos ateos non practicantes, capaces de darlle a volta á tortilla según lles conveña. Serán capaces de convencerche de que a Santa Compaña é un invento de Fenosa; iso si, confían cegamente en que as claves de toda a creación están na Teoría de cordas, a pesar de que un neutrino lles poida resultar tan verosímil como o Espíritu Santo disfrazado de paloma repartindo cursos de idiomas en Pentecostés.

¿E toda esta parrafada a que vén? Pois a este gráfico de Boing Boing que expón as diferencias entre o método científico e a fe relixiosa á hora de validar unha idea. Estou de acordo en case todo, pero sen esquecer que a fin de contas, a Verdade non é máis que un espello roto...

PostMortem: Antes de que algún amijiño me acribille nos comentarios: Sigo sendo ateo non practicante e a Tª de Cordas tenme realmente entusiasmado ;)