Derivas
Mira, sei que non debería facer as simplificacións e comparacións que van seguir neste post, e que os asuntos importantes -e a Política debería selo- teñen que afrontarse de maneira sensible, profunda e coidadosa. Pero estou seguro que serás comprensivo nas miñas formas e verás que o importante para min é destacar o problema de fondo. Seguramente opines que o vexo distorsionado, pero concordarás comigo que existe algún problema.
Pensemos nos dous grandes temas nos que o PP de Rajoy se opuxo ó goberno con máis forza: a Política antiterrorista e a reforma do modelo de Estado.
Estatut
Eu aínda lembro vagamente como nos últimos meses de 2003, con Aznar na presidencia do goberno, os medios se referían a unha reforma "a la catalana" para falar dunha proposta consensuada por tódolos partidos, ó contrario do que pasaba co Plan Ibarretxe.
Todo cambia co texto acordado polo parlamento catalán para presentar nas Cortes (todos os partidos menos o PP votan a favor). A partir dese momento, o PP defende que a proposta de Estatut vulnera a Constitución. "Rómpese España" e "O PSOE entrega o Estado ós independentistas cataláns".
Ben, fagamos elipse de varios meses e vaiamos ó resultado político de todo o proceso:
Partimos dunha situación de consenso entre os dous grandes partidos, gracias o famoso pacto promovido por Zapatero e roto por ZP.
A partir de aí, segundo o PP, o PSOE negocia abertamente a rendición do Estado ós terroristas e a independencia do País Vasco (e de propina, Navarra) de paso que traiciona a memoria das víctimas, [a acusación máis dura que escoitei nunca por parte dun político democrático]. Negociación apoiada polos nacionalismos periféricos e polos comunistas de IU, que xa sabemos que nunca estiveron a favor da solidez do estado.
Ben, fagamos outra elipse e vaiamos ó resultado:
ETA rompe a tregua deixando en evidencia a inxenuidade coa que o goberno de Zapatero levou o asunto, choramos (pouco, iso si) as dúas primeiras víctimas etarras en case catro anos, convócanse manifestacións cívicas e institucionais en contra do atentado e:
En fin, cada un coa súa conciencia, cos seus acertos e cos seus errores.
Pensemos nos dous grandes temas nos que o PP de Rajoy se opuxo ó goberno con máis forza: a Política antiterrorista e a reforma do modelo de Estado.
Estatut
Eu aínda lembro vagamente como nos últimos meses de 2003, con Aznar na presidencia do goberno, os medios se referían a unha reforma "a la catalana" para falar dunha proposta consensuada por tódolos partidos, ó contrario do que pasaba co Plan Ibarretxe.
Todo cambia co texto acordado polo parlamento catalán para presentar nas Cortes (todos os partidos menos o PP votan a favor). A partir dese momento, o PP defende que a proposta de Estatut vulnera a Constitución. "Rómpese España" e "O PSOE entrega o Estado ós independentistas cataláns".
Ben, fagamos elipse de varios meses e vaiamos ó resultado político de todo o proceso:
- En contra do Estatut: PP, porque se cede demasiado ós nacionalistas e... ERC (os que se beneficiaban da rendición do goberno, ¿non?) porque non se cede o suficiente.Política antiterrorista
- A favor: Os demais.
Partimos dunha situación de consenso entre os dous grandes partidos, gracias o famoso pacto promovido por Zapatero e roto por ZP.
A partir de aí, segundo o PP, o PSOE negocia abertamente a rendición do Estado ós terroristas e a independencia do País Vasco (e de propina, Navarra) de paso que traiciona a memoria das víctimas, [a acusación máis dura que escoitei nunca por parte dun político democrático]. Negociación apoiada polos nacionalismos periféricos e polos comunistas de IU, que xa sabemos que nunca estiveron a favor da solidez do estado.
Ben, fagamos outra elipse e vaiamos ó resultado:
ETA rompe a tregua deixando en evidencia a inxenuidade coa que o goberno de Zapatero levou o asunto, choramos (pouco, iso si) as dúas primeiras víctimas etarras en case catro anos, convócanse manifestacións cívicas e institucionais en contra do atentado e:
- Non van: PP porque se segue apoiando a negociación con ETA e... Batasuna (os que se beneficiaban da rendición do goberno,¿non?) porque non se apoia.Xa ves que está todo simplificado ó extremo. Non é por mala fe, prométocho, nin é a miña intención comparar o incomparable. Só digo que aquí hai cousas que non cadran. O peor de todo é que en ambos casos a fractura social se fixo máis fonda. Se triste foi que meses atrás o debate de moda fose procatalán vs anticatalán a enorme división nun tema onde todos deberíamos estar unidos NO ÚNICO PUNTO IMPORTANTE.
- Van: Os demais
En fin, cada un coa súa conciencia, cos seus acertos e cos seus errores.
9 comentarios:
Estimado companheiro e, coma mim, sofridor mediático... eu também estou tentado de simplificar ao máximo a situação, com o perigo de banalizar a questão.
Eu tenho o convencimento de que o único que inspira o debate político é a necessidade de perpetuar-se no poder. E apesar de que isto soa a tópico parece-me cada dia que é mais certo.
O (PSOE)PSC aliou-se com ERC para evitar um possível pacto CiU-PP na Catalunha, e de passo colocando o PSC à cabeça do governo tripartido.
ERC, em troca, apoiou o PSOE nas Cortes espanholas num bom número de iniciativas, mesmo algumas que teoricamente lesionavam as convicções socialistas e independentistas de ERC.
E o PP, simultaneamente, dedicou-se a boicotar todas as iniciativas do PSOE e aliados.
Em política anti-terrorista sucedeu o mesmo: o PP contra todos e todos contra o PP.
A negociação com a ETA foi 'boa' na época de governo pepeiro, e 'traição' na socialista. Na época pepeira, concretamente I Era Aznar, ETA chegou a ser denominada por José Mari "movimiento vasco de liberación" para, imagino, botar-lhe vaselina a um processo que também acabou mal.
O PP naquela altura também fizera concessões, desde achegar alguns presos até reunir-se nos sítios mais variados. O PSOE, agora, também fizera gestos similares. A interpretação, claro, depende do interesse em cada momento.
E continuando nesta linha de resposta/comentário caótica, volvo aos Estatutos: que me expliquem a mim porquê o PP aceita no estatuto valenciano o que rechaça no da Catalunha. Se calhar é porque Valência está 'controlada' e não é um "peligro para la Patria" como a Catalunha. Passaria-se o mesmo na Galiza se ainda estivesse Dom Manuel.
Realmente, fazer-se este tipo de comentários ou escrever estes posts, meu amigo, é quase um exercício de retórica, porque acho que tod@s sabemos antecipadamente qual é a resposta.
Entendo o que dis, todos sabemos desas evidencias, pero eu realmente non pretendía facer ningunha pregunta nin atopar ningunha resposta. Só expresar a miña amargura.
Poderei simpatizar ou non cos plantexamentos xerais ou puntuais do PP; estar de acordo ou non co seu modelo de Estado ou coa política terrorista que propón.
Pero o desta fin de semana é simplemente vergonzoso.
Persoalmente, creo que todos os partidos fan o posible para aislar ó Partido Popular, unha herdanza/consecuencia de toda a crispación e enfrontamento da última lexislatura de Aznar. Ese pacto non resulta nada rentable para os partidos progresitas ou de esquerdas de cara ó seu electorado e non son poucas as iniciativas parlamentarias que pretenden deixar patente ese aislamento. Pero cada vez que o PP ten a oportunidade de romper con esa imaxe de aillamento, empéñase en seguir mirando cara a parede.
E escoita, para min está claro que nas últimas semanas todos están a actuar con medio ollo mirando á sociedade e ollo e medio mirando as enquisas, o que me parece unha enorme irresponsabilidade. Pero se é así, ó non acudir á manifestación do sábado, o PP non só demostra a súa iresponsabilidade, senón tamén a súa falta de intelixencia política, porque dubido moito que poidan sacar algún rédito electoral desa ausencia. Ben ó contrario, acaban de darlle un filón inagotable á "oposición da oposición". Penso que o que Rajoy lanzou este sábado non foi un órdago, senón un bumerán.
Por certo que pola manifestación andaba Che Mari (que xa sei que ía a título personal, que agora non ten cargo ningún, pero fíxome gracia).
Chexire, coincido o 100% coa túa análise. Só un pequeno matiz que case non vexo en ningún momento nos distintos medios: cando se dí "todos apoiaron isto, salvo o PP", esquécese de que sí, e "un só" partido, pero representan moitísimos votos, e unha parte importantísima da cámara. Eles non se sinten illados, porque son un grupo numeroso. E tamén que o único partido de dereitas a nivel nacional, o cal explica que en moitas decisións se alineen tan só consigo mesmos...
Si,gata, tés razón, o problema é que precisamente por ser un partido maioritario deberían estar máis abertos ó diálogo e o acordo entre partidos. Non deberían tomar unha postura frontista (e aí creo que non hai discusión; cando non chegas a acordos cunha decena de partidos , a túa posición pode ser acertada ou non, pero é frontista...) cando representan a 7 millóns de persoas, un electorado con pautas comúns, certo, pero enormemente heteroxéneo.
Non podes estar anclado na política do "non" constante, porque é imposible que todo o teu electorado teña sempre esa postura. Porque se é así, estamos a falar dun país partido en dous.
Nese sentido, sería máis entendible se o partido "illado" fose un partido minoritario, non porque sexa menos importante, senón porque sentirse máis capaz de coñ
(continúa o comentario anterior, perdón)
Nese sentido, sería máis entendible se o partido "illado" fose un partido minoritario, non porque sexa menos importante, senón porque sentirse máis capaz de coñecer o seu electorado, e de manter unha postura determinada que o represente. Por exemplo, a min non me pareceu responsable a postura de ERC en todo o proceso do Estatut, pero unha vez que as bases deixaron claro cal era a súa postura, non lles quedaba outra que mantela ata o fin.
Plantexar algo así nun partido maioritario non é bo, porque o seu electorado é moito máis difuso e indefinido. Creo que os responsables PP non está a defender as motivacións do seu electorado ou da cidadanía en xeral. Defenden as
súas propias razóns persoais pensando que concordan coas da maioría da xente ou que concordarán se o din moi alto e moitas veces...
A grosso modo, concorco com o que dizeis ambos os dous gatos ;)
Pois o de sempre...A verdade é que coma dicides tod@s este post non é máis ca un "exercicio de retórica".Porén na política bipolazida, a rétorica baliza o camiño cara a resposta correcta(demagoxia para min),cando o proveitoso é que cada un procure as súas propias respotas.
Lamento moito que os dous partidos cuantitativamente maioritarios, deixen nunha posición secundaria o sentido de Estado que todo cidadán "benpensante" lles presupón.
Olá, Anjo Caído, um prazer :)
- galegUZo ;)
Publicar un comentario