Outro espello roto

Seguimos con Baudrillard, ou con parte da súa herdanza. No país dos simulacros, o enquisador é o rei (ou polo menos un importante señor feudal). De 300.000 persoas a 2.500.000. A Oxalá a miña próxima revisión salarial dependesen da COPE ou da Comunidade de Madrid!

Ata onde eu sei, nin a Teoría da Relatividade nin as incertas leis da Mecánica Cuántica se aplican o reconto das manifestacións. A realidade é máis simple, ó igual que no País de Oz, a realidade simúlase con lentes de cristais coloreados e con espellos rotos. Para o goberno e os seus apoios satélites, para a oposición, para os medios de incomunicación... o número de manifestantes real do pasado sábado resulta completamente indiferente (me es inverosímil, que diría un amigo meu): esas cifras xa forman parte da maquinaria da Política Ficción.

Cando a voz da cidadanía e o debate das ideas son sustituidos por guerras de bandeiras e de cifras e combates de gritos irracionais, a política fracasa para deixar paso a propaganda máis esteril. Só nos queda a victoria do simulacro, capaz de agochar baixo a alfombra as certezas máis extremas e dolorosas. Alí é onde queda a dor provocada pola barbarie de ETA ou do 11-M, alí queda a fenda provocada pola guerra de Iraq, alí quedan as víctimas do Líbano e a guerra de Haití, alí África e Lavapiés, os inmigrantes explotados e os obreiros enviados a puta calle por obra e gracia de regularización masivas... Todos estes gritos de dor silenciado pola maquinaria do ruido e do engano.

E nós, coma bobos, seguíndolle o xogo ós políticos e a toda a fauna que se fai rica por cebar ó bicho da crispación.

A estas alturas, deberían saber que o simulacro da realidade pode producir tantos monstros máis feroces que a razón mesma. Así que deixemos de xogar dunha vez coas cousas de comer.