María Antonieta, Lost in Versalles

Os críticos de cine sonche criaturas sensibles de máis. Dende o festival de Cannes levo oíndo que "María Antonieta" é desas películas que "ou che encanta ou aborreces ata o infinito". E sinceramente non me pareceu para tanto. Non me entendas mal, gustoume. É máis, gustoume moito, pero non sei a que vén tanto lío. É un biopic moi agradable de ver (que non é pouco para os tempos que van), cunha aposta visual e sonora valente pero sen estridencias nin grandes rupturas coa tradición.

Supoño que prolonga tódalas virtudes e defectos do estilo de Sofía Coppola. "Las vírgenes suicidas" pareceume unha moi boa película e son un fan declarado de "Lost in Translation" así que tamén disfrutei con esta, pero entendo que poden parecer excesivamente lentas e contemplativas, cun incómodo punto de snobismo difícil de ventilar. Se es destes últimos, seguramente volvas sentir o mesmo. É posible que tampouco che convenza a excesiva idealización da reina adolescente, pero non sei eu se considerala exactamente unha película histórica.

A Sofía Coppola hai que recoñecerlle unha sensibilidade especial para recrear a fraxilidade e a melancolía humana. As súas protagonistas están cheas de tristeza pero pásanse as películas sorrindo; a indiferencia e estupidez dos homes fía a súa fatalidade, pero buscan con decisión o seu propio lugar no mundo; encántalles xogar, pero non deixan de ser profundas... E entre nós, os seus desnudos son preciosos, tan íntimos como fugaces e sensuais.

¡Se incluso pasean! Pénsao, ¿cando foi a última vez que viches a un personaxe de película paseando?