Distopía

A crítica da película "Fillos dos homes" en Capítulo 0 acaboume levando ata a entrada de "distopía" na wikipedia. É curta pero, contén unha frase que me parece xenial:

"Comunmente, a diferencia entre utopía e distopía
depende do punto de vista do autor da obra"

Engadiría que non só do autor, tamén dos seus actores, entre os cales sempre estamos nós. Na maioría das distopías "clásicas" da literatura e do cine, (1984, Farenheit, Blade Runner, Matrix...) empatizamos coa angustia do protagonista, perdido ante o derrumbe do seu mundo. Pero en todas elas, paréceme que hai un sentimento aínda máis poderoso: a súa soidade. Nesas obras, a distopía é relativa, un estado de tolemia propio de seres incapaces de apreciar as bondades do sistema no que vive. Só poden percibila os inadaptados, os marxinados pola utopía na que vive a maioría. Pouco importa se para conseguir a felicidade temos que pagar como prezo a cultura, a familia ou as artes. Pouco importa se toda a realidade se sustenta sobre mentiras e falsas apariencias: só hai que convertilas en dogmas de fe.

O último ser humán, o último cidadán, perdido, tira a moeda ó aire e elixe. Debe escoller entre a pastilla vermella e a pastilla azul. Podes pechar os ollos e entregarte á felicidade: Utopía. Podes rebelarte e loitar pola túa liberdade, por defender a túa diferencia? Benvido á distopía.

¿Non hai outro camiño posible? ¿Acaso a liña entre a fe e a mentira é a mesma que separa a cordura da esquizofrenia?

(Un consello de amigo. Non deixes de ver "Fillos dos homes").